आम्ही एकदम जिग्गाड. लय भारी मित्र. एकदम जानी दोस्त. इ ५वी पासून एकत्र. असा दिवसच नसे की आम्ही भेटलो नाही. तो तसा वर्गात सगळ्यात हुशार. स्मार्ट हुशार. अभ्यसु हुशार नव्हे. आम्ही एकमेकांचे क्रश प्रेम कहाण्या सगळे सगळे शेअर केले. एकत्र खेळण्या बागडण्यात शाळेचे दिवस कसे संपले कळल नाही.
पुढे तो डेंटल कॉलेज ला लागला, मी इंजिनिअरिंग ला एकाच शहरात. त्यामुळे आमची मैत्री अबाधित होती. आणि होते तेच झाले. त्याला मैत्रीण मिळाली. जग पालटले. तो बदल्ला असे नव्हे. त्याच्या नकळत तो बदलला. सगळ्यात करिअरिस्टिक ऍबिशिअस मुलाचा चोथा झाला. हुशार असूनही फक्त तिच्या मुळे याने पिजी केली नाही. आता क्लिनिक मध्ये दातांचे काम करतो. एवढ्या हुशार मुलासाठी हे काम नव्हतं असं वाटत राहतं. शिवाय तिच्या सोबत राहून राहून फारच बाष्कळ बड्बड करायला शिकला. सारखे सारखे वाद घालू लागला. अजूनही आमची मैत्री आहे पण शेअरिंग थांबलं आहे सगळं. फोन केला की काय करतोस, काय चाल्लंय या पलीकडे बोलणं होत नाही. आता काय करणार. सगळं संपलं. उरलेत फक्त मैत्रीचे पोकळ वासे. त्यातलं आपले पण केव्हाच निघून गेलंय.
- अभिजीत
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
चालयचच, हे वय तसच असते
ReplyDelete